တကယ္ေတာ့ မိုးနည္းတာမဟုတ္ပါဘူး ... မိုးကို မရြာတာ ... ေျခာက္ခမ္းျပီး ေၾကြက်ကုန္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ ... တစ္ရြက္ျပီးတစ္ရြက္ တစ္ရက္ျပီး တစ္ရက္ ... ဒီေနရာ ဒီေဒသအတြက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံခဲ့ရတဲ့အရာေတြ ... ဘာေတြမ်ား ျပန္ရခဲ့တာ ရွိလို႔လဲ ... တစ္ခုပဲ သံေယာဇာဥ္ဆိုတာရဲ႕ တန္ဖိုးကို သိလာခဲ့တာရယ္၊ ဘဝ ဆိုတာကို အမ်ဳိးစံု မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ဖူး ၾကံဳဖူး ဆံုဖူး တာပါပဲ ... ဒါေတြကို ရဖို႔ ေပးဆပ္လိုက္ရတဲ့ အင္အားေတြက ေငြ၊ အခ်ိန္၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ၊ ေႏြးေထြးတဲ့ေမတၱာရိပ္ေတြ ... အထီးက်န္တယ္ ဆိုတာ ဘာရယ္လို႔ မေတြးဘဲကို ေန႔တိုင္းလိုလို ျဖတ္သန္းလာခဲ့တာ ... တစ္ရက္စီ တစ္နာရီစီတိုင္းမွာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သက္ရွိလူက ေသဆံုးေနျပီးေတာ့ စက္ရုပ္လို အရာတစ္ခု အစားဝင္လာေနပါတယ္ ... ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေလာကၾကီးမွာ ၾကင္နာတတ္တဲ့၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္တဲ့ ႏွလံုးသားေတြရွားပါးကုန္တယ္ထင္ရဲ႕ ... ပါးပါးလွပ္လွပ္အျပံဳးေတြေအာက္က ထက္လွတဲ့ ဓါးသြားေတြ ကပ္ညွိတတ္ဆင္ထားတတ္လာၾကတယ္ ... ဒီလိုပဲ ရလိုမႈတစ္ခုအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့လိုက္ စေတးခဲ့လိုက္ျပီးမွ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ခက္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ခံစားခ်က္မပါဘဲ ေနသားတက်ျဖစ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကိဳးစားလာေနၾကရတယ္ ... ေျပာျပဖို႔ေတာင္ခက္ခဲတဲ့ ေလာကဓံေတြကို အံၾကိတ္ခံျပီး ဖ်က္ဆီးေျခြခ်ဖို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သင္ယူခဲ့ၾကရတယ္ ... တစ္ရက္ျပီးတစ္ရက္ အျပံဳးေတြက လွပထက္ျမက္လာၾကတယ္ .. အၾကည့္ေတြက စူးရွလာၾကတယ္ ... လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တတ္လာၾကတယ္ ... မ်က္ရည္ေတြ ေအးခဲကုန္ၾကတယ္ ... ရင္ထဲမွာ ဂလိုဏ္ေပါက္ၾကီးေတြလို ဟာလာဟင္းလင္းနဲ႔ ေရွ႕ကိုဆက္ >>>> .... ေတြ႕ရင္ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ ... ဟိုဘက္လွည့္လိုက္ေတာ့ ျပန္ေသသြားတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ ... လိုခ်င္တာေတြက ဒါေတြလား ... ျပန္ရတာနဲ႔ ေပးလိုက္ရတာ တန္ရဲ႕လား ဆိုတာ ျပန္မေတြးေၾကး ... ကိုယ္စီ အသိ ကတိေတြနဲ႔ ... ဘယ္သူမွ ဘယ္သူ႔အတြက္ ငိုေပးၾကတယ္မရွိ ... ျဖစ္လာတဲ့ အရာအားလံုးက ေနသားတက်အတိုင္း ... ရင္ဘတ္ခ်င္းေပါင္းဖက္ၾကတယ္မရွိ ... ဒီလိုပဲ အဆင့္အတန္းခ်င္းေပါင္းဖက္ၾကေလရဲ႕ ... ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ထားၾကတယ္ ... ခံစားခ်က္ေတြကို သတ္ပစ္ၾကတယ္ ... ဒီလိုနဲ႔ ဒီလိုနဲ႔ ဒီရပ္ဝန္းမွာ ေမတၱာတရားေတြ ခမ္းေျခာက္၊ အေငြ႔လည္းမပ်ံေတာ့ တစ္ေယာက္ေပၚတစ္ေယာက္လည္း ေစတနာမိုးေတြ မရြာႏိုင္ၾက ၊ စာနာမႈအသိစိတ္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းေၾကြက် ... တကယ္ေတာ့ မိုးနည္းတာမဟုတ္ပါဘူး ... လူသားဆန္တဲ့ စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္းေျခာက္ေသြ႕ ေၾကြက်ေလာက္ေအာင္ကို မိုးမရြာတာပါ ....
ကြ်န္မ ဟင္းလင္းျပင္ထဲကို စီးေမ်ာေနပါသလား ... မြမ္းက်ပ္လြန္းတဲ့ အမည္းေရာင္ၾကားမွာ နစ္ျမဳပ္ေနတာလား ... ဒါမွမဟုတ္ စူးရွလြန္းတဲ့ အျဖဴေရာင္ေတြလား ... ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ ျပန္သံုးသပ္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ ... ကြ်န္မမွာ မရွိတဲ့ ပိုက္ဆံေတြအတြက္ ဝမ္းနည္းေနတာလား ... ခုနက ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ေလွ်ာ္လဲသြားတဲ့ အဘြားၾကီး အတြက္ ခံစားရတာလား ... ဘာမွေရေရရာရာ မရွိ ... အဘြားၾကီးလဲက်တာကို မေတြ႕ခင္မွာေတာ့ ကြ်န္မက လက္ထဲမွာနာရီပိုင္းေလာက္ ကိုင္တြယ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ လုပ္အားခေတြအတြက္ တစ္ခုခု ခံစားေနခဲ့ရသလိုပဲ ... အဲဒီအေၾကာင္းကိုေတြးရင္းနဲ႔ ကြ်န္မလမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့တာပါ ... ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မအေတြးဘယ္မွာဆံုးမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး ... ကြ်န္မေရွ႕မွာ အဘြားၾကီးတစ္ေယာက္ ေျခေခ်ာ္လဲက်သြားတယ္ ... ေခါင္းနဲ႕တိုင္နဲ႕ေတာင္ ေဆာင့္မိသြားတယ္ ... ကြ်န္မ ခဏတာ ဆြံ႕အသြားတယ္ ... ျပီးမွ သြားထူေပးမိတယ္ ... ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မအားနဲ႔ ထူမရဘူးျဖစ္ေနတယ္ ... လူေတြလာျပီး ကူထူေပးတယ္ ... အဘြားၾကီးက ကြ်န္မကို စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္ ... ဘာေျပာတာလဲ ကြ်န္မ မသိဘူး ... ကြ်န္မသိတာက ကြ်န္မေကာ အဲလိုလဲက်မလား ... ျပီးရင္ ကြ်န္မလဲက်ရင္ေကာ ဘယ္လို ျဖစ္မလဲ ... ငိုမိမလား ...လူေတြက လာထူေပးမလား ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မလဲက်ေတာ့ မလဲက်ခ်င္ဘူး ... ေတြးရင္နဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းသလိုပဲ ... ဒါေတြကို ကြ်န္မေတာက္ေလွ်ာက္ၾကီး စဥ္းစားလာတာ ... ျပီးမွ တစ္ခါေတြးမိျပန္တယ္ ငါဘာလို႔ ဒါေတြကို ေတြးေနရတာလဲ ... ဒါေတြက ၾကိဳေတြးေနစရာမွ မလိုတာ ... ငါဟာ သူမ်ားေတြေျပာသလို စိတ္က်ေရာဂါျဖစ္ေနတာလား ... ေၾသာ္ ဒါကိုေတြးမိရင္ေတာ့ ငါဟာ စိတ္က်ေရာဂါ ျဖစ္တာ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး ... အဲသလိုလည္း ျပန္ေတြးလိုက္မိေသးတယ္ ... ျပီးေတာ့ မွ ခုငါေရာက္ေနတာ ဟင္းလင္းျပင္ၾကီးလား ... ဒါမွမဟုတ္ ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းက်ဥ္းလား ... ငါဟာ အဆံုးအစမရွိတဲ့ ေနရာကို သြားခ်င္လိုက္တာ ... အဲဒီေနရာကို ေရာက္သြားရင္ ဒါေတြထဲက လြတ္သြားမလား ... ဆရာေတြရွိတာပဲ ... အရွင္ဘုရားေတြ အားနာစရာေကာင္းလိုက္တာ ... အဆံုးအစမရွိတာက ျငိမ္းခ်မ္းရာ လြတ္ေျမာက္ရာမဟုတ္ဘူးေလ ... အဆံုးရွိမွ အသစ္ျပန္မျဖစ္ေတာ့မွ ျငိမ္းခ်မ္းမယ့္ တရားေတြမလား ... ငါ တရားေတြနာဖူးသားပဲ ... တရားလည္း ထိုင္ခဲ့တာပဲ ... ဘာလို႔ ခုလို ေဆာက္တည္ရာ မရ ျဖစ္ေနရတာလဲ ... ဘာေၾကာင့္ ငါဒီလို ျဖစ္ဖို႔ လိုလဲ ... ဒါေတြကိုပဲ ေတြးျပီး ဒီလိုပဲ ျပန္သံသရာ လည္ေနလိုက္ေတာ့တယ္ .... ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတဲ့ အထဲက မထြက္ႏိုင္ေသးတဲ့ ကြ်န္မ ဘာေၾကာင့္လဲ ထဲမွာပဲ ျပန္တဝဲလည္လည္ နဲ႕ ....
Labels: ESSAY
