အရဲရင့္ဆံုး သတၱိ

၁၆ , ႏိုဝင္ဘာ ၁၉၈၅ ညည့္ ၉ နာရီအခ်ိန္ .........
သင္းခ်ဳိ လူ႕ေလာကၾကီးကို ဝင္ဖို႔အားယူလိုက္ေတအတြက္နန္႔ ေမေမ ၊ ပါပါ နန္႕ ကိုၾကီး စစ္ေတြျမိဳ႕ ေဆးရံုၾကီးကို ျမန္ဆန္ေရ ျခီလွမ္းတိနန္႔ လွမ္းဝင္လိုက္ကတ္ေတ ... သင္းခ်ဳိေမေမက နာၾကင္မႈတိကို သည္းခံေအာင့္အီးလို႔ ။ ပါပါက ေဆးရုံတက္ဖို႔လိုအပ္ေတ အေရးေပၚအိတ္ေခ်နန္႔ ေဘးနားမွာ သားေခ်ကို လက္ဆြဲလို႔ .... သင္းခ်ဳိကို လူသားေခ် အျဖစ္လက္ခံဖို႔ လံုေလာက္ေတ လူအင္အား ၃ေယာက္ ...
ေမေမကို ေဆးရံု မြီးခန္းဝင္ေအာင္ေစာင့္ပီးျပီးေက လိုအပ္ေတ ဆီးတိ ဝယ္ပီးပနာ မြီးလူနာေဆာင္ကို ဝင္ခြင့္မရေရ ပါပါနန္႔ ၄ ႏွစ္သားအရြယ္ ကိုၾကီး .....
* * * * *
ည ၁၁ နာရီခြဲဆိုေရ အခ်ိန္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ တိတ္ဆိတ္မႈတိနန္႔ ညအေမွာင္ထဲမွာ သားေခ်ကို ရြက္လို႔ ေဆးရံုၾကီးက ျပန္အလာလမ္းမွာ ရင္ထဲက စိတ္မခ်ေစာ္ေခ်တိကို ျမိဳသိပ္ပနာ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အဂၤုလိမာလသုတ္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ အေခါက္ေခါက္ရြတ္ ၊ အတည့္ရြတ္ ၊ အျပန္ရြတ္ ၊ ၾကားေပါက္ရြတ္ ......
သားေခ်က တိတ္ဆိတ္နိန္ေရလမ္းမွာ ႏွစ္ေယာက္တည္းျပန္လာရေစာ္ကို ေပ်ာ္နိန္ေရဟန္နန္႕ သူၾကိဳက္ေတ ဒံုးေတးခင္းကို ဂ်ီက်ပနာ ဆိုခိုင္းေရ ... သားေခ်ကို က်ိတ္လို႔ ဖက္ပနာ ရင္ထဲက အပူၾကီးကို ဝွက္ယင္းနန္႔ “ဦးျမဝါ ေလးစားပါယင့္ ........ ... ...” အစခ်ီပနာ တစ္လမ္းလံုး ဆိုလာခရေစာ္ ..... သူေလ့ စကားမပီတပီ ဝင္ဝင္ဆိုယင့္...... ပါပါ ရင္ထဲက ပူေလာင္မႈတိ သားေခ်ကို မကူးစီခ်င္ ၊ မျမင္စီခ်င္ .... ေအနိန္႔မွ လမ္းက ပိုရွည္နိန္လာ ... ေအေလာက္ရွည္လ်ားျပီးေက လွမ္းရခက္ေတ လမ္းမ်ဳိး ၂၆ ႏွစ္တာ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ တစ္ခါေလ့ မၾကံဳရသိေလ ......
ေမွာင္မဲနိန္ေရ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သားေခ်ကိုရြက္လို႔ ဒံုးေတးခင္းဆိုပနာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေခ် အားကိုးနန္႔ လမ္းေလွ်ာက္လာယင္း ရင္ထဲက အပူတိ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ရြာက်လာေရ မ်က္ဝန္းမိုးက လမ္းမၾကီးမွာ တစ္စက္ ၊ တစ္စက္ .... လမ္းကို ၾကည့္နိန္ေရ မ်က္လံုးထဲက အျမင္အာရံုမွာ နာၾကင္မႈကို သည္းခံ အံၾကိတ္ထားေရး ၂၅ နွစ္အရြယ္ အိမ္ရွင္မပံုရိပ္တိနန႔္ ....

* * * *
ေလာကၾကီးကို ျခီခ်ဖို႔ ဝမ္းထဲကအေခ် အားယူမႈတိနန္႔ တတူပါလာေရ နာၾကင္မႈတိေၾကာင့္ ေဆးရံုမြီးခန္းကို ေရာက္လာချပီးမွ နာၾကင္မႈတိ ျပန္သက္သာလားေရ .... ေဆးရံုမ်က္ႏွာၾကက္ကို ၾကည့္ယင္းနန္႔ ဆို႔တက္လာေရ ဝမ္းနည္းမႈ ၊ အားငယ္မႈတိကို ျမိဳခ်ထားလိုက္ေတ .... အနာသက္သာခါမွ အိမ္ရွင္နန္႔ သားေခ် ဇာပိုင္ျပန္ခကတ္ေလ စဥ္းစားမိေကေလ့ တစ္ခါျပန္ ဝမ္းနည္းလာျပန္ေရ ... အေခ်ကေတာ့ေက အိပ္ခ်င္နိန္လီဖို႔ဗ်ာယ္ ... ကိုယ္တိုင္လုပ္မပီးႏုိင္လို႔လည္း စိတ္ထဲမွာ ဆို႔နိန္ေရ .... ယေကေလ့ အိမ္မွာက သူ႕ကို ခ်စ္ကတ္ေတေလ ... အဆင္ေျပလားလိမ့္မယ္ .... ဇာပိုင္ရာ ျပန္ခကတ္ေလဂု .... အိမ္မွာဆိုလို႔ အိမ္က ေယာကၡမအိမ္ ... ေရာက္မနန္႔ မတိတိေလ့ ရွိေရ .. ခဲအိုိနန္႔ အိမ္ရွင္မတိေလ့ ရွိေရ ... သူရို႕အသိုင္းအဝိုင္းမွာ အားလံုး ဘြဲ႕ရ ၊ စာတတ္တိ ျဖစ္လို႔ ၁၀ တန္းေအာင္ေအာင္ စာမသင္ခရေရ ကိုယ့္ကို သူရို႕သားေခ် အလိမၼာနန္႔ သေဘာမတူပီးႏိုင္ ေစာ္ကိုေလ့ နားလည္ပါေရ ... အိမ္ေထာင္က်လို႔ သားေခ်ရာ ၄ႏွစ္ျဖစ္လားေရ အဂုထိ မၾကည္ျဖဴႏိုင္ကတ္သိေလ ... ေအနိန္႔ေလ့ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းၾကည့္ဖို႔ဆိုပနာ အားလံုးအျပင္ကို လားခကတ္လို႔ ေဆးရံုကို လာခါေတာင္ သားေခ်ကို မထားခႏိုင္ .... စဥ္းစားမိေကေလ့ မ်က္ရည္က် လာျပန္ေရ ....
ဝမ္းထဲကေလ့ တစ္ဆစ္ဆစ္ နာလာျပန္ေရ .... ေၾသာ္ ေမေမကို တမ္းတမိျပန္ေရ ... ငိုလို႔မျဖစ္ ... ဝမ္းနည္းလို႔ေလ့မျဖစ္ ...
အခုမြီးလာဖို႔အေခ် အတြက္ ငိုလို႔က မျဖစ္ေလ ... သူ႕အမိျဖစ္ဖို႔ လံုေလာက္ေတ သတၱိနန္႔ အေခ်တစ္ေယာက္ကို ပ်ဳိးေထာင္ဖို႔ စြမ္းရည္တိကို အဂုကတည္းက ခံႏိုင္ရည္အျပည့္နန္႔ ပ်ဳိးေထာင္ထားရဖို႔ မဟုတ္လား .... အေခ်ကို စဥ္းစားမိေစာ္နန္႔ သတၱိရွိလာေရ ... နာၾကင္မႈၾကားကျပံဳးေလ့ ျပံဳးမိေရ .... သားလား သမီးလား မသိရသိေရ ေအအေခ်အတြက္ လံုျခံဳမႈ အျပည့္အဝ ပီးႏိုင္ေရ အမိအျဖစ္ရာ ငါရွင္သန္ရဖို႔ေလ ...
ေအအေခ်အတြက္ သူ႔အနာဂတ္တိအတြက္ ေအေမေမကို ရြီးခ်ယ္ခေရ အေခ်အတြက္ လံုးဝမ်က္ရည္မက်ဘဲနန္႔ ငါတစ္သက္လံုး ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ရဖို႔ .... ေၾသာ္ ေက်းဇူးတင္ေရအေခ် ... ေအေမေမကို သတၱိတိပီးလို႔ .... ေအအမိ ဘဝထဲကို ဝင္လာပီးလို႔ ... ေက်းဇူးပါ ....
ေရွ႕ကို ဆက္ဖို႔ ခရီးလမ္းတိ ဇာေလာက္ပင္ၾကမ္းပတ္စီ ... အားလံုးကို ရွင္းလင္းျပီးေက သားေခ်နန္႔ ေအအေခ်အတြက္ ကိုယ္တိုင္ ရွင္းလင္းပီးလိုက္ဖို႔ဗ်ာယ္ ... ေမေမ အားမငယ္ပါ ..... ေမေမ လံုးဝအားမငယ္ပါ ... တစ္ဘဝလံုးစာ တိုက္ပြဲအတြက္ ေမေမ အားတိအျပည့္ရွိနိန္ပါမယ္ ... အေခ်ကို စဥိးစားမိယင္းနန္႔ မြီးခန္း မ်က္ႏွာ ၾကက္ကို တစ္ခါ ၾကည့္ဗ်ာယ္ ျပံဳးမိျပန္ေရ ...........


ေအစာနန္႔ ေမေမ ၊ပါပါ ကို ကန္ေတာ့ပါေရ

သင္းခ်ဳိ

ေဘာင္

လူတိတိုင္းဗ်ာယ္ ခ်ိန္ဆတတ္ကတ္ေတ
လိမၼာျခင္းထဲမွာ ၀င္ဆံ့ႏိုင္ဖို႕
မိုက္မိုက္မဲမဲ ငါႀကိဳးစားဖူးခယင့္
အခ်ိန္တိရာ ေျဗာက္ေသာက္ကုန္ခေရ
ငါ့သဘာ၀မဟုတ္လို႕ အေရာင္မေျပာင္းႏိုင္ခ .....

ငါ့ကိုက်ဥ္ထားေရ လူတိကို
အေပါင္းအသင္းျဖစ္ခ်င္လို႕ စိတ္ကူးယဥ္ဖူးခေရ
ျမင္ကြင္းမတူလို႕ စကားခ်င္းေတာင္စစ္ေျပမၿငိမ္းခ .....

ကံေကာင္းေရလို႕ယူဆမိေရ လူတစ္ခ်ဳိ႕ကို စံထားဗ်ာယ္
"ကံ" လို႕ထင္ေစာ္နီရာမွာ လယ္ထြန္မွားခေရ
ရုိးရာမတူလို႕ ပ်ဳိးေတာင္မႀကဲခရ .....

အဲ .......
ဘ၀ဆိုေစာ္ ဘ၀ဆန္နီဖို႕အဓိကလို႕ထင္ဗ်ာယ္
လိုက္ေလ်ာညီေထြနီတတ္ဖို႕ သင္ယူနီခါမွ
သင္ရိုးကုန္လို႕ "ဘ၀" က ငါ့ကိုျပန္သိမ္းလားေရ .... ။ ။


သင္းခ်ဳိ

စုတ္ခ်က္ရုိင္း

မပီျပင္ေရေကာက္ေၾကာင္းတိနန္. ငါ့ဘ၀ကို
မကြ်မ္းက်င္ေရပန္းခ်ီဆရာက ဆဲြေစာ္လာ ....
မာယာရွင္က ဆဲြေစာ္လာ .......

ဇာမွန္းမျမင္ရေရ ေနရာကို
အားသြန္ခြန္စိုက္ၿပီးနီရေစာ္ ၀တၱရားလား ......

ေစာင့္စားခေရ ေတာက္ပမႈတစ္ခုတစ္လီက
ေမွ်ာ္လီ၀ီးလီ လိုက္လီၿပီးလီိိိိ .......
တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ကူးနန္.ရြက္လြင့္ဖို.ေတာင္
လီကမတိုက္ ........

ဘ၀ဆိုေစာ္ အျပီးသားရီးစပ္ထားေရစာအုပ္ဆိုေက
တစ္ရြက္ခ်င္းလွန္နီရေစာ္ထက္
တစ္အုပ္လံုးကိုအရည္ႀကိဳဗ်ာယ္ ေသာက္ပလိုက္ခ်င္ယင့္ ........

အခြင့္ရွိေက .... "၀င္ကစြပ္ပိုင္"
ရွင္သန္ျခင္းကို တခ်က္ခြ်တ္ထားလိုက္ခ်င္ေရ ...... ။ ။





သင္းခ်ဳိ

ရင္နင့္ခြင့္

ရင္နင့္ခြင့္

ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းစီပဲ ခ်ခင္းရမယ့္ပဲြမွန္းမသိခဲ့ဘူး
ဒီရင္တစ္ခုလံုးစာ ေလာင္းေၾကးထပ္ခဲ့လိုက္တာ ့ ့ ့
ပန္း နဲ. ေခါင္းတစ္လွည့္စီဆိုတာ ေမ့ေနခဲ့ေပါ့
ႏွလုံးသားကိုပါးရုိက္ခံရမွ ငါရႈံးမွန္းသိခဲ့ေတာ့တယ္ ့ ့ ့

ငါ့ရင္ဘတ္ထဲမွာေတာ့ အလြမ္းခ်ည္းဘဲလည္းမဟုတ္
မင္းနဲ.ဆိုင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြအတြက္

ဆယ္ခါျပန္ ၾကည္ႏူးျခင္းလည္းရွိရဲ. ့ ့ ့

ကိုယ္စီ ႏွလံုးေသြးေဖ်ာ္ရည္ေတြနဲ.
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တည္ခင္းဖူးခဲ့တယ္မလား
(ခဏတာပဲ ဆိုဆို)

ဒီေတာ့တစ္ခါ အခုခ်ိန္ေတာ့
အေရာင္စံုတဲ့ခံစားခ်က္သက္တန္.ေပၚမွာ ေျခလႊဲထိုင္ယင္း
ေနာင္တမပါဘဲ အတူေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့
အမွတ္တရတစ္ခုစီတိုင္းကို
တစ္သက္စာသယ္ပိုးသြားဖို. သိမ္းဆည္းေနတယ္ ့ ့ ့။ ။

သင္းခ်ိဳ

မိုးးး(၂)

ဒီလိုပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေက်ာင္းသြားလိုက္ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေနရင္းက ကြ်န္မဆီကို သူ႔အစ္မေရာက္လာတယ္ ... သူကစိတ္မဆိုးဖို႔ ေျပာေပးပါေျပာလို႔တဲ့ ... စိတ္မဆိုးပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္ ... သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ သင္တန္းက ဆရာဆီကိုေရာ တျခားလူေတြဆီကိုပါ စာေတြေရာက္လာတယ္ ... ကြ်န္မဆီကိုေရာေပါ့ ... စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့တာေတြ သူ႔စာကို ျမင္ေတာ့ ေပ်ာက္သြားတယ္ ... သူကြ်န္မကို ေမ့မသြားတာကို သိလိုက္တာကိုး ... ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ဆီကစာေတြ သင္တန္းကတဆင့္ ေရာက္ေရာက္လာတတ္ေတ ... ေနာက္က်ေတာ့ ကြ်န္မအိမ္လိပ္စာနဲ႔ေရာက္လာေတာ့တယ္ ... သူစာပို႔တာ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းကို မို႔လို႔ သင္တန္းကတဆင့္မပို႔ေတာ့တာတဲ့  ... ကြ်န္မကေတာ့ အလုပ္ဝင္လုပ္ေနျပီ ... သူကစာေရးလိုက္ ကြ်န္မက ျပန္ေရးလိုက္ ... ဒီလိုနဲ႕ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ ... ဒီဇင္ဘာလကုန္ေလာက္မွာ ကြ်န္မ ရန္ကုန္ကို အျပီးသြားရေတာ့တယ္ ... ကြ်န္မ မသြားခ်င္ခဲ့ဘူး ... သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြ်န္မအတြက္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေတြ လုပ္ေပးၾကတယ္ ... အရမ္းဝမ္းနည္းခဲ့ ေပမယ့္ ရန္ကုန္ကိုလာခဲ့ရတယ္ ...

ရန္ကုန္ကိုေရာက္တာနဲ႔  အေမနဲ႔ ကြ်န္မလုပ္စရာ သြားစရာေတြ မ်ားေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မေတြ႔ျဖစ္ေသးဘူး ... ကိစၥေတြ ျပီးသြားေလာက္မွ ဇန္နဝါရီ လကုန္ေလာက္မွ ကြ်န္မခ်စ္ရတဲ့ အစ္မဆီကို သြားလည္တယ္ ... အဲဒီေန႔မွာပဲ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ၾကားခဲ့ရတယ္ ... ကြ်န္မေျပာခဲ့ပါတယ္ ေရာက္ေနတာကို မေျပာဖို႔ ... ဒါေပမယ့္ ေနာက္ ၂ရက္ေလာက္မွာပဲ သူကြ်န္မအိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္ ... တံခါးေခါက္လို႔ သြားဖြင့္မိတဲ့ ကြ်န္မက အံ့ၾသေနမိတယ္ ... သူကေတာ့ ျပံဳးျပံဳးပဲ ... ဒီလိုနဲ႔ သူန႔ဲကြ်န္မ ျပန္အဆက္သြယ္ရခဲ့တယ္ ...
ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာပဲ အေမက ရန္ကုန္ကေန ျပန္သြားတယ္ ... အိမ္မွာ ဦးေလးနဲ႔ က်န္ေနခဲ့ရတယ္ ... ဦးေလးက အလုပ္ကို သြား သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔သြားေတာ့ ကြ်န္မလည္း သြားခ်င္ရာကို သြားေတာ့တာပဲ ... ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မကို ေျခခ်ဳပ္မယ့္သူေရာက္လာျပန္တယ္ ... ေလွ်ာက္သြားျပီးျပန္လာတဲ့တစ္ေန႔ သူက ကြ်န္မအိမ္ကို ေရာက္ေနတာတဲ့ ... ကြ်န္မပ်င္းပ်င္းနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္လာေတာ့ ေရွ႕တည့္တည့္ကတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာတယ္ ... ျပံဳးျပတယ္ ... အေသခ်ာၾကည့္လိုက္မွ သူျဖစ္ေနတာကိုး ... အဲဒီေန႔ကတည္းက သူက ကြ်န္မရဲ႕ ေျခခ်ဳပ္ျဖစ္သြားတယ္ ... သြားစရာရွိရင္ သူလာေခၚေပးတယ္ ... ေက်ာင္းေတြ သင္တန္းေတြ စံုစမ္းစရာရွိရင္ သူလိုက္ရွာေပးတယ္ ... ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းဘဝက လြတ္သြားတယ္ ... လုပ္စရာေတြမရွိရင္ ဖတ္ရေအာင္ စာအုပ္ေတြသူယူလာေပးတယ္ ... ကြ်န္မကို သူပဲ အစစအရာရာ ေနတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တာပါ ... ကြ်န္မငိုရမယ့္ ကိစၥေတြရွိရင္ မငိုျဖစ္ေအာင္ သူရွာၾကံေပးခဲ့တယ္ ... စိတ္မေကာင္းတာကို မေျပာဘဲသိေနတတ္ခဲ့တယ္ ... အဲဒီအခ်ိန္ေတြဆိုရင္ ကြ်န္မနဲ႔ ရန္ျဖစ္ဖို႔ အေၾကာင္းေတြ သူဖန္တီးေျပာေတာ့တယ္ ... အေပ်ာ္ရန္ျဖစ္ေနလိုက္ရင္ ေလွ်ာက္သြားေနလိုက္ရင္ က်န္တာေတြ ေမ့သြားတတ္တာကိုး ... အရမ္းၾကိဳက္တဲ့ေနရာတစ္ခုရွိတယ္ ... သိမ္ၾကီးေစ်းတံတား ... ညေန ၇ နာရီေက်ာ္ေလာက္ဆိုရင္ လူမရွိေတာ့တဲ့ အဲဒီေနရာမွာ အရမ္းေနလို႔ေကာင္းတယ္ ... ေလကတိုက္ အကာအရံေတြလည္းမရွိတဲ့ ဒီေနရာက ကြ်န္မစိတ္ကို လြတ္လပ္မႈေပးတဲ့ေနရာေကာင္းေလးတစ္ခုပါ ... သူနဲ႔ကြ်န္မ သစ္သီးေတြဝယ္ျပီး အဲဒီေနရာေလးမွာ သစ္သီးလုစားရင္း ေအာက္ကဘတ္စ္ကားေတြ ျဖတ္သြားရင္ လိုက္ေအာ္ရင္း . ေလာကၾကီးကိုငံု႔ၾကည့္ၾကပါရဲ႕ ... ဒီလိုနဲ႕ပဲ ကြ်န္မတို႔ အရမ္းကို နားလည္တြယ္တာ ခင္ခဲ့ၾကတာပါ ...
ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ခရီး နည္းနည္းရွည္တာတစ္ခုသြားဖူးတယ္ ... မနက္အေစာၾကီးထထြက္သြားၾကတာ ည၈နာရီခြဲေလာက္မွ ျပန္ေရာက္ၾကတာပါ ... တကယ္ဆိုရင္ ခရီးက ၾကမ္းပါတယ္ ... ကြ်န္မေျခေထာက္ေတြနာလြန္းလို႔ မ်က္ရည္က်မိပါရဲ႕ ... ဒါေပမယ့္ မေမာခဲ့ၾကပါဘူး ... အဲဒီေန႔က သေဘၤာစီးရတယ္ ... ကားလည္းစီးရတယ္ ... ဆိုင္ကယ္လည္းစီးရတယ္ ... ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာပဲ သူကြ်န္မကို ခ်စ္ေနတာကို ကြ်န္မသိခဲ့တာပါ ... ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မတို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြပဲေလ ... ကြ်န္မက အေဝးၾကီးကို ထြက္သြားဖို႔ ၾကိဳးစားေနတဲ့လူ ... သူမၾကာမၾကာေျပာတတ္တာက ဘယ္အခ်ိန္ျပန္လာမလဲ ... ျပန္လာရင္ေကာ ဒီအတိုင္းရွိဦးမလား ... ကြ်န္မက ျပန္ေျဖခဲ့တယ္ ... ေနာက္ ၅ႏွစ္ေလာက္ၾကာမယ္ဆိုေတာ့ အသက္ေတာ့ ၅ႏွစ္ၾကီးျပီေပါ့လို႔ေလ ... သူက ရယ္ျပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္ေတြက်ေနမလားလို႔ေမးတာ လို႔ေျပာပါတယ္ ... ကြ်န္မက ငါေနာက္၅ႏွစ္အတြင္းအိမ္ေထာင္ေတာ့ မက်ေလာက္ေသးပါဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တယ္ .. သူက ေနာက္၅ႏွစ္က်ရင္ ေျပာစရာရွိတယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္ ... ကြ်န္မအံ့ၾသသြားတယ္ ... ေနာက္ ၅ႏွစ္က်မွ ေျပာရမယ့္စကားကို သူဘယ္လိုၾကိဳသိေနလဲလို္႔ ... ဒါေပမယ့္ မေမးခဲ့ပါဘူး ... ဒီလိုပဲ နက္နက္ရိႈင္းရိႈင္း ခင္ခဲ့ၾကတာပါ ...

မိုးရြာၾကမ္းတဲ့ေန႔ တစ္ေန႔မွာေပါ့ သူ ကြ်န္မအတြက္ အရမ္းစိုးရိမ္ေနခဲ့တယ္ ... ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာထိုင္ေနၾကရင္းက ကြ်န္မဖ်ားေနေတာ့ အရမ္းၾကီးကို ေအးစက္ေနတဲ့ ကြ်န္မလက္ဝါးေတြကို သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ပြတ္ေပးခဲ့တယ္ ... ကြ်န္မအံ့ၾသသြားတာက သူ႔လက္ေခ်ာင္းက အေႏြးဓါတ္နဲ႔ သူမ်က္လံုးက အေႏြးဓါတ္ေတြပါပဲ ... သူကြ်န္မကို အိမ္ကို ပို႔ေပးခဲ့့ျပီး အနားယူေအာင္ေစာင့္ေပးခဲ့တယ္ ... အဲဒီေန႔မွာပဲ ကြ်န္မခံစားသိလိုက္တာက ကြ်န္မကို သူခ်စ္သလို ကြ်န္မလည္း သူ႔ကိုခ်စ္မိျပီဆိုတာပါပဲ ....

အဲဒီေန႔ကလည္း မိုးရြာျပန္ပါျပီ ... မိုးၾကိဳးေတြပစ္ျပီးေတာ့ကို ရြာတာပါ ... ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ပလာဇာကို အသြားမွာ ခ်စ္သူေတြမျဖစ္ေသးပါဘူး ... ဖိနပ္ေတြေလွ်ာက္ဝယ္ရင္းနဲ႔ မုန္႔ ဝင္စားရင္း ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၾကတာပါ ... အဲဒီက ျပီးတာနဲ႔အိမ္ကို မျပန္ၾကဘဲ ဘုရားကို သြားခဲ့ၾကပါတယ္ ... မိုးကို ၾကိဳက္ျပီး မိုးၾကိဳးကို ေၾကာက္တဲ့ ကြ်န္မဟာ အေဖာ္ပါရင္ မိုးေရထဲေလွ်ာက္သြားျပီး အေဖၚမပါရင္ မိုးၾကိဳးပစ္တာနဲ႔ လမ္းေဘးမွာ ထိုင္ငိုတတ္ပါတယ္ ... အဲဒီေန႔ကပစ္တဲ့ မိုးၾကိဳးအားလံုးကို သူ႔ကိုယ္နဲ႔ ကာခဲ့မိတယ္ ... သူက ရယ္ပါတယ္ ... ကြ်န္မရင္ဘတ္ထဲကို ေအးခနဲ ျဖစ္သြားေစတဲ့ဟာက ဘုရားမွာ သူ႔ေျခသန္းေလးနဲ႕ ကြ်န္မေျခသန္းေလးကို လာထိတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ ... တကယ့္ခဏပါပဲ ... ဒါေပမယ့္ မိုးေၾကာင့္ပဲ ေအးသလား ၊ သူ႔ေျခကပဲ ေအးသလား ၊ ကြ်န္မရင္ထဲေအးစိမ့္သြားခဲ့တာအမွန္ပါ ... ျပီးေတာ့ သူ႔ကို ျပန္မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ ထူးထူးျခားျခား ရွက္မိသြားတာပါပဲ ... ကြ်န္မရွက္တာကို ဒီတစ္ခါပဲျမင္ဖူးတဲ့အတြက္ သူအရမ္းသေဘာက်ေနခဲ့တယ္ ... ေနာက္တစ္ေန႔ေစာေစာ အိမ္ကိုလာေျပာတာက ညက သူ ရင္ေတြခုန္ျပီးထူးဆန္းေနလို႔ လံုးဝအိပ္လို႔မရဘူးတဲ့ေလ ... အိပ္မက္လိုထင္ေနမိလို႔ သူ႔ဟာသူရိုက္ၾကည့္မိပါေသးသတဲ့ ... ဒီအျပဳအမူကပဲ ကြ်န္မတို႔ ခ်စ္သူျဖစ္သြားတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ထင္ပါရဲ႕ ... ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီေန႔ ညေနေစာင္းေလာက္မွာေတာင္ အိမ္နားက လမ္းေတြမွာ ေလတိုက္ၾကမ္းတဲ့အထဲ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္လမ္းေလွ်ာက္ေကာင္းတုန္းပါပဲ ... ဒီလိုပဲ ကြ်န္မတို႔ ျဖဴျဖဴစင္စင္ခ်စ္ခဲ့ၾကတာပါ ... ဒီလိုနဲ႔ .... ဒီလိုနဲ႔ ... မိုးရြာထဲကသံေယာဇာဥ္ေတြက မိုးနဲ႔အတူပါသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕ ... မိုးလည္း စဲေရာ အိပ္မက္က ႏိုးထလာခဲ့သူလိုပါပဲ ကြ်န္မအနားက ေနရာေတြမွာ သူ႔ေျခရာေတြထင္ပါရဲ႕ ရင္ဘတ္ထက္မွာေရာသူ႔ေျခရာေတြလား ... သူကေတာ့ ဟိုးတစ္ခါ တုန္းကလို ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္ .. ဒီတစ္ခါ သူထြက္သြားခဲ့တာက တစ္ဘဝစာပါ ... ကြ်န္မလည္း မေခၚဘဲေရာက္လာျပီး မႏွင္ရပါဘဲ ထြက္သြားသူကို လိုက္မရွာမိေအာင္ၾကိဳးစားေနခဲ့ပါတယ္ ... ကြ်န္မအတြက္ ဒါေတြက မိုးတစ္ညက အိပ္မက္ေတြလိုပါပဲ ... မိုးရြာထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းလမ္းေလွ်ာက္တတ္လာခဲ့တယ္ ... အိပ္မက္ေတြလည္းေဝဝါးလာခဲ့ပါတယ္ ... ကြ်န္မလည္း ခရီးေတြဆက္ရဦးမယ္ေလ ....




သင္းခ်ဳိ

ရီခမ္းငါး

ရီခမ္းငါး

ေကါင္းကင္မွာ အရုပ္ထင္
ပုံေဖာ္ယင္းတမ္းတရေရ ဘ၀မွာ
"အမိ"ရုပ္သြင္ကို မွန္းေမွ်ာ္ဗ်ာယ္
ရင္ေငြ.ခိုလႈံခ်င္လိုက္တယ္ ။ ။

ဟန္လုပ္ယင္းနန္. အံကိုတင္းဗ်ာယ္
ဘ၀ကပီးေရအသိ
သားရင္က အဆာကို အာသာမေျပစီႏုိင္ခ ။ ။

မာန္ကိုတင္းဗ်ာယ္ ေရွ.ဆက္ရေရ ၿခီလွမ္းတိုင္းမွာ
တိတ္တိတ္ပုန္း မ်က္ရည္တိကစက္လက္
အလိုမတူဘဲသိမ္းထားရေရ ဆႏၵတစ္ခုနန္.
အျပင္းျပဆံုးေခၚခြင့္ရခ်င္ေရ "ေမေမ " ။ ။

ရွင္သန္ခြင့္ရေရဘ၀မွာ
သစ္ငုတ္ေခ်ပိုင္ရာ ဇာမ်ဳိးေစ့မွန္းလည္းမသိရ
ေတာင္းဆိုး၊ပလံုးဆိုးရာ ပစ္ရုိးထံုးစံထဲမွာ
သားက မစားေကာင္းေရ အသီးလား ။ ။

ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးေက
ျပန္ဖို.အိမ္ကမရွိခ
"အနေႏၱာအနႏၱငါးပါး"မွာ သားကတစ္ပါးကိုမသိ
"မိဘေက်းဇူး" စာစီကံုးအတြက္
သားမွာအေျဖမရွိ ။ ။

(မိဘမဲ့အေခ်တိအတြက္ ခံစားရီးဖြဲ႕ပါသည္)

သင္းခ်ဳိ

ရလာဒ္

" ရလာဒ္"

"ခြင့္မလြြတ္ကဲ့" ဆိုေရ စကားတစ္ခြန္းနန္.
ငါ့ဘ၀ကိုတစ္ျခမ္းပဲ့စီခေရ .......
လူတစ္ေယာက္မရွိလို. ေနာက္တစ္ေယာက္
ဘ၀မပ်က္ေကေတာင္
ရင္ဘတ္မပါဘဲ အသက္ရႈနီရေရပိုင္ရာေလ ....

ခ်စ္ျခင္းနန္.မုန္းျခင္းမွာ အျပစ္မရွိေရအတြက္
နင္နန္.ငါ့ၾကားမွာ တစ္ေယာက္လည္းမမွားခ.....

အမွန္ကေတာ့ခါ
ကံတရားကငါ့ကို တခ်က္ေခ်ကစပ္ခေစာ္ရာ ......
မခ်င့္ခ်ိန္တတ္ေတငါ့မွာ
ကံကိုမယံုေကေတာင္နင့္ကိုယံုလို.
ႏွလံုးသားကိုရင္းဗ်ာယ္ ဘ၀တစ္ခုလံုးပံုပီးလိုက္ခါမွ
ေလာင္စာေကာင္းေကာင္းနန္.
ေလာင္ကြ်မ္းပလိုက္ေစာ္
ငါ့ကိုငါေတာင္
ဇာကအစျပန္ေကာက္ရဖို.လဲ မသိလိုက္ဗ်ာယ္ ..... ။ ။



သင္းခ်ိဳ

မိုးးး (၁)

အျပင္မွာ မိုးသည္းသည္းမဲမဲရြာေနတဲ့အတြက္ အမိုးစြန္းေအာက္ေလးမွာ နံရံကိုကြယ္ရင္း ရပ္ေနခဲ့တဲ့ ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုးနီးပါး မိုးေရစိုေနခဲ့တယ္ေလ .... ကြ်န္မနဲ႔အတူ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္ အစ္မဝမ္းကြဲလည္းျဖစ္တဲ့ ႏြယ္ လည္း ရပ္ေနခဲ့တာပါ ... သူနဲ႔ကြ်န္မ သင္တန္းတစ္ခုကို အတူ လာတက္ၾကတာ ... ဒီသင္တန္းက ကြ်န္မအရင္တုန္းတည္းက ရင္းရင္းႏွီးႏွီး တက္ျဖစ္ခဲ့ျပီးသား ... မိသားစုဆန္တဲ့ ဒီသင္တန္းပိုင္ရွင္ ဆရာက အစ္ကိုလိုလည္းဆိုးလို႔ရရဲ႕ ... ဒါေၾကာင့္ပဲ ကြ်န္မရန္ကုန္ကို အၾကာၾကီး သြားေနခဲ့ျပီး ျပန္ေရာက္တာကို မေျပာဘဲ ဆရာကို အံ့ၾသသြားေစခ်င္ခဲ့တာေပါ့ ... ဆရာ မျမင္ေအာင္ ကြယ္ရပ္ေနဖို႔ပဲ အာရံုစိုက္ေနတဲ့ကြ်န္မ မိုးစိုေနတာကို သတိမျပဳမိအားပါဘူး ... ၇ နာရီက ၉ နာရီ အတန္းခ်ိန္မျပီးေသးေတာ့ ၉ နာရီခြဲ တက္ဖို႔ေစာင့္ေနတဲ့ လူေတြ အျပင္မွာပဲရပ္ေနၾကတာေပါ့ ... ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္မနဲ႔အတူရပ္ေနခဲ့ၾကတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ အထဲကို ဝင္သြားၾကတယ္ .. ႏြယ္လည္းဝင္သြားခဲ့တယ္ ... ကြ်န္မက ဝင္ဖို႔စိတ္ကူးမရွိပါဘူး ... ဆရာ မျမင္သြားဖို႔ကိုပဲ အာရံုစိုက္ေနခဲ့တာ .. ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မေရွ႕ကပဲ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖတ္ဝင္သြားခဲ့တယ္ ... ခဏေလး တကယ့္ခဏေလးပါပဲ သူျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္ ... ျပီးေတာ့ ကြ်န္မေရွ႕မွာ လာရပ္တယ္ ... ကြ်န္မက ေၾကာင္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ ....“အမ, အထဲကို ဝင္ထိုင္ပါ ”တဲ့ ေျပာလာခဲ့တယ္ ... စိတ္ထဲမွာ ကြ်န္မဖြက္ေနတာကို ဆရာသိသြားေတာ့မွာ စိုးရိမ္သြားတယ္ ... အဲဒါနဲ႔ ခပ္တည္တည္၊ ေလသံဖြဖြ နဲ႕ မဝင္ခ်င္ဘူးလို႔ေျပာလိုက္တယ္ ... သူကလည္း ေသခ်ာၾကည့္ျပီး ထပ္ေျပာတယ္ .. “အမ ဝင္ထိုင္လိုက္ပါတဲ့” ... ကြ်န္မလည္းစိတ္တိုလာတယ္ ... မဝင္ခ်င္ဘူးပဲထပ္ေျပာမိတယ္ ... လူေတြကလည္းၾကည့္ျပီး ျပံဳးေနၾကျပီ ... ကြ်န္မမွာ ဆရာေတြ႕သြားမွာကို စိုးရိမ္ေနတယ္ ... သူကလည္း စိတ္တိုလာပံုပဲ ... ထပ္ေျပာတယ္ ... “အမမွာ မိုးစိုေနျပီ ၊ အထဲဝင္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမွာ မို႔လို႔လဲ” တဲ့ ... ကြ်န္မလည္းစိတ္တိုတိုနဲ႔ မဝင္ရင္ေကာ ဘာျဖစ္သြားလဲလို႔ ထပ္ေအာ္လိုက္တယ္ ... ႏြယ္က ထြက္လာျပီးသူ႔ကို မဝ့ံမရဲၾကည့္ျပီး ေခါင္းေလးငံု႔ အရိုအေသေပးတယ္ ... ျပီးေတာ့ ကြ်န္မကို ဝင္ဖို႔ ေခၚတယ္ ... ကြ်န္မလည္း မဝင္ခ်င္ဘူးလို႔ ေအာ္လိုက္တယ္ ... လူေတြက ကြ်န္မနဲ႔ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ျပီးျပံဳးစိစိ လုပ္ေနၾကတယ္ ... ေကာင္ေလးလည္း ကြ်န္မကို ျပံဳးၾကည့္ျပီးဝင္သြားတယ္ ... ေနာက္အတန္းခ်ိန္ စခါနီးေတာ့မွ ဆရာမျမင္ေအာင္ ဝင္ထိုင္ေနလိုက္တယ္ ... ကြ်န္မ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ အရမ္းပိန္ခဲ့တဲ့ကြ်န္မ နည္းနည္းျပည့္လာေတာ့ ဆရာက မမွတ္မိေတာ့သလို ျဖစ္ေနတယ္ ... ကြ်န္မေပ်ာ္လိုက္တာ ... ျပီးမွ ကြ်န္မကို မွတ္မိသြားျပီး ဟိုေကာင္ေလးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္ ... သူကလည္း ေအာ္ဆိုတဲ့ အသံထြက္လာသလို ကြ်န္မလည္း ေအာ္ဆိုတဲ့ အသံ ထြက္သြားမိတယ္ ... ကြ်န္မက ေက်ာင္းသူေဟာင္း ... သူက ေက်ာင္းရဲ႕ အားကိုးရတဲ့ စီနီယာတစ္ေယာက္ေပါ့ ... ကြ်န္မက သူ႔ကို ျပံဳးမျပမိပါဘူး ... သူကေတာ့ တကယ့္ရယ္ခ်င္တဲ့ပံုနဲ႔ ကြ်န္မကို ရယ္ျပတယ္ ... ေနာက္သူ႔ကို ကြ်န္မတို႔ section မွာ မၾကာမၾကာေတြ႕လာရတယ္ ... ကြ်န္မကို ဆရာစလိုက္တိုင္း သူက ဝင္ေထာက္ခံတယ္ ... ကြ်န္မကေတာ့ သူ႔ကို အျမင္ကတ္မိတာပဲ ... ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ကြ်န္မစရိုက္အတုိင္း သူ႔ကို လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ခင္မိသြားရံုမက သူ႔ကိုအားက်လာတယ္ ... သူစရိုက္ေတြကို ကလိခ်င္လာတယ္ ... သူနဲ႕ ခင္ျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ သိရတာက သူက ကြ်န္မကို မိုးရြာတဲ့ေန႔က ေစတနာနဲ႔လာေျပာတာကို ကြ်န္မကရန္ျပန္ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ခင္သြားခဲ့တာတဲ့ေလ ... သူ႔ကို အဲလိုမ်ဳိးေျပာတာ မၾကံဳဖူးဘူးတဲ့ ... ရီစရာၾကီးေနာ္ ... သူကကြ်န္မကို ထူးဆန္းတယ္ ထင္သလို ကြ်န္မကလည္း သူ႔ကို ထူးဆန္း တယ္ ထင္မိပါရဲ႕ ...
သူမွာက ခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသိပ္မရွိဘူး ... ရွိတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သူ႔လိုပဲ စာဂ်ပိုးေတြ ... ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မရဲ႕အေနအထိုင္ေတြက သူ႔အတြက္ ထူးဆန္းေနတယ္ ... ဆရာခရီးရက္ရွည္ထြက္သြားေတာ့ ရွိတဲ့section အားလံုးကို သူကပဲ စာေတြ သင္ရေတာ့ ေက်ာင္သားေတြက သူ႔ကို ဆရာလို ေၾကာက္ၾကတယ္ ... မဟုတ္ဘူး ... ဆရာကိုထက္ ေၾကာက္ၾကတယ္ ... ကြ်န္မကေတာ့ သူ႔ကို စကတည္းက ရန္ေတြ႕ထားတဲ့လူဆိုေတာ့ ေၾကာက္မေနေတာ့ပါဘူး ... ဆရာေတြကို ေၾကာက္တဲ့အက်င့္က ကြ်န္မမွာ မရွိဘူး ... ဒါနဲ႔သူ႔မွာ ကြ်န္မလို ဂ်က္ပစီတစ္ေယာက္ကို ခင္မိသြားေတာ့တာ ေပါ့ေလ ... အခန္းထဲမွာ မုန္႔မစားရေပမယ့္ ကြ်န္မက ခိုးခိုးစားတတ္တယ္ ... အစက သူတားေပမယ့္ တားမရေတာ့ သူ႔ကိုယ္နဲ႕ ကြယ္ထားေပးရတယ္ ... သူလည္း ဝင္စားရင္းေပါ့ေလ ... အဲသလိုကို သူကြ်န္မကို ခင္ခဲ့တာပါ ... ကြ်န္မ အိမ္နဲ႔ ခရီးထြက္မယ္ဆိုေတာ့(၃ ရက္တည္းပါ) သူက မလိုက္ခ်င္ရင္ မလိုက္သြားပါနဲ႔လို႔ေျပာတယ္ ... ကြ်န္မလည္း သူ႔ကို အႏိုင္က်င့္လို႔ရတဲ့ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္ ဆံုးရႈံးမွာကို ေၾကာက္ခဲ့တယ္ ... မလိုက္ပါဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ လိုက္သြားခဲ့ရတယ္ ... ဒါေပမယ့္ ကြ်န္မသိေနတာက သူမ်က္ႏွာၾကီးမဲျပီး ေရွ႕ကခံုမွာ စက္ရုပ္လိုထိုင္ေနမယ္ ဆိုတာပါပဲ ... ကြ်န္မက သူ႔အတြက္ ရယ္စရာေလးေတြေရးျပီး ခ်န္ခဲ့ေပမယ့္ ႏြယ္က သူ႔ကို မေပးရဲလို႔ မေပးလိုက္ရပါဘူး ... ကြ်န္မ ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မက သူ႔ကို ငါးေလးတစ္ေကာင္ ဝယ္ေပးတယ္... ကြ်န္မေမြးေန႔ အတြက္ လက္ေဆာင္ေပါ့... ကြ်န္မက ကြ်န္မေမြးေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မဲေဖါက္ ေပးတယ္ေလ ... သူ႔ကို သေဘာက်တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကေျပာတယ္ နင့္ငါးကို သူအိမ္ေရာက္ရင္ လြင့္ပစ္လိုက္လိမ့္မယ္တဲ့ေလ... ကြ်န္မလည္း တကယ္ထင္မိတယ္... ဘာလို႔ဆိုေတာ့ သူကေျပာဖူးတာကိုး သူ႔အခ်ိန္ေတြကို အလဟသ၁ေပးရမွာ ႏွေျမာတယ္လို႔ေလ... ဒါေၾကာင့္လဲ ကြ်န္မက သူ႔အခ်ိန္ေတြ ယူၾကည့္လို႔ရေအာင္ ငါး ေလးေပးလိုက္တာပါ... သူက ေနာက္တစ္ရက္မွာ ေမးလာတယ္... ကြ်န္မအိမ္ကို လာလည္လို႔ ရမလားတဲ့ေလ ... ရတာေပါ့လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူအဲဒီေန႔ ေန႔လည္ဘက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္ ... ျပီးရင္ စကားေတြေျပာျဖစ္တယ္ ... သူေျပာသြားတဲ့ အဓိကအေၾကာင္းက ငါေလးျဖစ္လို႔ ကြ်န္မေပ်ာ္သြားတယ္ ... ျပီးရင္ ငါးေလးအစာမစားတဲ့ အေၾကာင္း ... ျပီးရင္ ငါးေလးကို နာမည္ေပးဖို႔ ေမးလာတယ္ ... ကြ်န္မကမွ မေတြးထားတာ ... ကြ်န္မက ရုပ္ရွင္မင္းသားေတြ နာမည္ေျပာေတာ့ မေပးဘူးတဲ့ သူ႔မွာ နာမည္ရွိတယ္တဲ့ေလ ... ဘာလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ xx တဲ့ ... အဓိပါယ္ေမးၾကည့္ေတာ့ ေက်ာင္းကိုလာမွ ေျပာျပမယ္တဲ့ ... ကြ်န္မလည္း ေက်ာင္းကို ေရာက္တာနဲ႔ေမးၾကည့္ေတာ့ သူေျပာတာကို ကြ်န္မေတာင္ အံ့ၾသသြားမိတယ္ေလ... xx က သူ႔နာမည္ရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးစာလံုးနဲ႔ ကြ်န္မနာမည္ အဓိပါယ္ရဲ႕ ေရွ႕ဆံုးစာလံုးကို ေပါင္းထားတာတဲ့ ... ကြ်န္မ တကယ္ အံ့ၾသသြားမိတယ္ ... သူက ငါးေလးကို အရမ္းဂရုစိုက္တာေတြ႕ရေတာ့ ကြ်န္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္ ... သူ႔ကို တကယ့္စိတ္ရင္းနဲ႔ ေပးခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြကို ဖဲ့ယူၾကည့္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြး ပါသြားမိတာကိုေလ ... သူေလ ငါးေလး အစာစစားတဲ့ေန႔က ကြ်န္မကို ေျပာေနလိုက္တာ ... ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္လိုက္ ျပန္တည့္လိုက္နဲ႕ ခင္မင္ခဲ့ၾကတာ ရက္ေတြမၾကာေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္ေပးရင္း ခင္ခဲ့ၾကတာ ... သူက ကြ်န္မကို မွတ္ခ်က္ေပးတယ္ ကေလးမက် လူၾကီးမက် တန္းလန္းေလးတဲ့ေလ ... ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္မတရားစခန္း ၁၀ ရက္ဝင္သြားျပီး ျပန္ထြက္အလာ သူရန္ကုန္ကိုသြားရမယ့္အေၾကာင္း ေျပာတယ္ ... သိပ္မၾကာပါဘူး ... ရန္ကုန္ကို ထြက္သြားတယ္ ... ကြ်န္မကို ႏႈတ္ေတာင္ဆက္မသြားပါဘူး ... ကြ်န္မသိေနတယ္ ... မနက္ျဖန္ သူသြားမယ္ဆိုတာ ... သူက ႏႈတ္ဆက္မယ္ ထင္ခဲ့တာကိုး ... သူက ေတြ႕တာေတာင္ အိမ္ကိုခဏျပန္လိုက္ဦးမယ္ ခဏေလးေနရင္ သူလာမယ္ လို႔ေျပာျပီး ထြက္သြားတာ ... ကြ်န္မ သူ႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့တာ မိုးခ်ဳပ္သြားတယ္ သူနဲ႕မေတြ႔ခဲ့ပါဘူး ... သူ႔ခဏေလးက သူရန္ကုန္ကိုထြက္သြားတာပါပဲ ....

သင္းခ်ဳိ