ရီျခား ျမီျခား အလင္းခါးတိေအာက္မွာ
ရနံ႔ခါးတိက
ငါ့ဘဝကို သိမ္းၾကံဳးယူလားဖို႔ဗ်ာယ္ပိုင္ ...
ကာလာစံု ဝတ္ဆင္ထားေရ မ်က္လံုးတိက
မွားဖို႔ ျခီတစ္လွမ္းကို စစူးစစိုက္ေစာင့္ၾကည့္နိန္ကတ္ယင့္ ...
အနိန္ၾကာလာတိုင္း က်င့္သားရမလာဘဲ
ေၾကာက္စိတ္တိရာ ပိုလာခကတ္ ...
တစ္နီဝင္တိုင္း အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကို ေမွ်ာ္မိေရ .....
နာၾကင္မႈတိကို လြယ္ပိုး
ငါရို႕ေၾကာခိုင္းထားခေရ အေနာက္ရိုးမတစ္ဘက္
အမိၿခံေဒါင့္ေခ်က
ငါစိုက္ခေရ စပါယ္တစ္ၿခံဳကို ငါလြမ္းလို႔ ...
အမိၿခံရွိက ေသာက္ရီအိုးစင္ေခ်ေလ့ ငါလြမ္းလို႔ ....
သရက္ပင္အိုေအာက္ ခံုတန္းေခ်ကိုေလ့ လြမ္းလို႔ ....
ယင္းနိန္ရာတိမွာ အခါခါထပ္နိန္ခေရ ငါ့ျခီရာတိကိုေလ့ လြမ္းလို႔ ....
နာၾကင္မႈကိုမသိေရ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေခ်တစ္ေယာက္ ၿပံဳးရယ္ျခင္းကို ငါလြမ္းလို႔ ...
အိမ္ခန္းေဒါင့္က ငါ့စာအုပ္ခံုေခ်ကိုေလ့ ငါလြမ္းလို႔ ...
ႏြီဦးမွာဖူးေရ ပုရစ္ဖူးေခ်တိကိုေလ့ လြမ္းလို႔ ...
အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်ဳိးခဖူးေရ တံစက္ျမိတ္က မိုးရီစက္တိကိုေလ့ လြမ္းလို႔ ...
၂၁ ႏွစ္တိုင္ ရႈရိႈက္ဖူးခေရ ပင္လယ္ရနံ႔ကို ငါလြမ္းလို႔ ...
နီညိဳခ်ိန္ စက္ရံုေအာ္သံတိနန္႔ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ...
ႏူးညံ့ေရ အမိႏွလံုးသား ၊ လံုၿခံဳမႈအျပည့္နန္႔ အဖရင္အုပ္ကားကား ...
ႏွစ္သိမ့္မႈပီးေရ အမိလက္ႏွစ္ဘက္ ၊ မ်က္ရည္တိခမ္းေျခာက္စီခ အဖရဲရင့္ျခင္းတိ ...
........................................
...........................................................
ငါလြမ္းလို႔ .................
လြမ္းလို႔ .........................
လြမ္း ............................ လို႔
လြမ္း ........................
................
..................
သင္းခ်ဳိ
0 comments:
Post a Comment