အိမ္ထဲမွာ အသံတိ တိတ္ဆိတ္နိန္ေရ။ ယေကေလ့ မိဘႏွစ္ေယာက္လံုးရင္တိမွာ ဆူညံသံတိဟိနိန္လီဖို႔စြာကို သိေရ။ အိပ္နိန္ေရပိုင္ မ်က္လံုးကိုမွိတ္လို႔ ၿငိမ္ပနာလွဲနိန္ကတ္ေတ ယင္းရင္ဘတ္ႏွစ္ခုလံုး လႈပ္ရွားၿပီးလႊားနိန္ကတ္ဖို႔ေလ့ အေသအခ်ာဗ်ာယ္။ ေခါင္းမာပနာ ႀကီးခေရ ဆႏၵတိအတြက္ ပါပါနန္႔ ေမေမကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ပါယင့္။
အယင္က ေအပိုင္အိပ္မရေရနိန္႔တိဆိုေက မိုးအယင္လင္းဖို႔စီ ဆုေတာင္းဖူးခစြာ။ ေအနိန္႔၊ ေအအခ်ိန္၊ ေအေနရာမွာ အခ်ိန္တိ ရပ္တန္႔ပီးပါ။ စီးက်လာခေရ မ်က္ရည္တိကို သုတ္ပစ္ခ်င္စိတ္ မဟိခ။ လီေခ် တဟုတ္တိုက္လိုက္ေက မ်က္ရည္တိနန္႔ ပါးျပင္ႏွစ္ဘက္ အီးစက္လားေရ။ ငါရြီးခ်ယ္ခေရ လမ္းေၾကာင္းအတြက္ ငါကိုယ္တိုင္ေတာင္ ေအေလာက္ခံစားနိန္ရေကဆိုေရ စိတ္ကူးနန္႔ မိဘတိကို ဆက္မေတြးဝ့ံ . . . ေအညည့္ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဆြဲဆန္႔ထားလိုက္ခ်င္ေရ။ နာရီစက္သံကေလ့ ေအနိန္႔ခါမွ ပိုက်ယ္နိန္လာ။ အထဲကို တစ္ေခါက္ဝင္ပနာ နာရီထဲက ဓါတ္ခဲကိုျဖဳတ္ထားလိုက္ေတ။ ေအေလာက္ေတာင္ အသံက်က်ယ္နန္႔ ၿပီးခ်င္ေရ အေကာင္။ မိဘႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္းကို လွမ္းဝင္လို႔ ၿခီရင္းမွာထိုင္ပနာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိခိုးမိသိေရ။ ၿပီးမွ ျပန္ထြက္လာပနာ ဝရံတာမွာ ျပန္ထိုင္ျဖစ္ေတ။ မိုးလင္းေကဆိုေရ အေတြး ေခါင္းထဲကို ေရာက္လာစြာနန္႔ ေခါင္းကို ကၾကမ္းေခ် ခါပလိုက္ယင့္။ အခါၾကမ္းလို႔ ယင္းအေတြးတိ ထြက္က်လားပတ္စီေလ။
နိန္႔ခင္းက ဟိုႏွစ္ေယာက္နန္႔ ဆိုင္မွာ ထိုင္နိန္ခစြာကို အတြက္ေပၚလာေရ။ သံုးေယာက္လံုးထိုင္နိန္ကတ္စြာ ေလာကႀကီးနန္႔ ကင္းကြာနိန္ေရပိုင္။ နိန္က်ကြ်က္ပူဗ်ာယ္ ဆူညံနိန္ေရ ပတ္ဝန္းက်င္နန္႔ တခုေလ့မဆိုင္ပိုင္ ရခဲေတာင္ထက္ စိမ့္အီးနိန္ေရ ခံုဝိုင္း။ ေကာ္ဖီခြက္ကို စိုက္ၾကည့္နိန္ေရ အထြန္းက “နင့္ေခါင္းထဲမွာ ေအပိုင္အေတြးတိမထားကဲ့၊ နင္စြာ အေခ်ကနိန္ အားလံုးကို ဦးေဆာင္ႏိုင္ေရ လူတစ္ေယာက္ မဟုတ္လား။ ငါရို႕အားလံုး မ်က္ဝန္းတိကို နင္မဖတ္တတ္လား။ နင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ နင့္လုပ္ရပ္တိအားလံုးကို ငါရို႕က အားက်၊ သေဘာက် လာခကတ္စြာေလ။ နင္စြာ မမေခ်တစ္ေယာက္ ဆိုေကေလ့ ငါရို႕တိ အားလံုးထဲမွာ သတၱိအဟိဆံုး၊ ဇြဲအေကာင္းဆံုးဗ်ာယ္္။ ငါရို႕တစ္အုပ္စုလံုး ကိစၥတုိင္းကို နင္ဆံုးျဖတ္ေတအတိုင္း လိုက္လုပ္ခကတ္စြာေလ။ နင္တစ္ေယာက္မဟိစြာနန္႔ ငါရို႕ဝန္းက်င္ ေျခာက္သြိလားဖို႔စြာေတာ့ေက ေသခ်ာေရ။ ယေကေလ့ ငါရို႕မွာ ငါရို႕ကိစၥတိကို ဆက္လုပ္နိန္ကတ္ရဖို႔စြာဗ်ာယ္။ နင့္စိတ္ထဲ၊ နင့္ႏွလံုးသားထဲမွာ စဲြနိန္ေရ ရည္ရြယ္ခ်က္တိစြာ မျဖစ္ႏိုင္လို႔ ယူဆခကတ္ေတ အသိုင္းဝိုင္းတစ္ခုလံုးကို နင္ကိုယ္တိုင္လုပ္ျပဖို႔ ရလာေရ အခြင့္အေရးအတြက္ အဂု နင့္ေခါင္းထဲမွာေရာက္နိန္ေရ အေတြးတိကို ထုတ္ပလိုက္ဖိ. .” ။ သင္းခ်ဳိတစ္ခုေလ့ ျပန္မေျပာမိ။
ေဇာ္ထူးပါးက သက္ျပင္းခ်သံထြက္လာၿပီးေက ဝင္ေျပာေရ။ “သူငယ္ခ်င္းတိအားလံုးထဲမွာ နင့္ကိုအခ်စ္ဆံုးလို႔ ငါေျပာဖူးေရမနား။ ဇာျဖစ္လို႔လဲသိလာ၊ နင့္စိတ္ဓါတ္ နင့္လုပ္ရပ္တိကိုခ်စ္လို႔။ နင္စြာ ဇာကိစၥကိုမဆို သတၱိနန္႔ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းတတ္လို႔၊ ၿပီးေက တစ္ေယာက္ေယာက္ တစ္ခုခု ျဖစ္ေက ကိုယ့္ကိစၥမဟုတ္ဆိုပနာ ၿငိမ္မနိန္တတ္လို႔။ အဂုေလ့ နင္လုပ္ခ်င္စြာတိကို လုပ္ဖို႔အခြင့္အေရး နင့္လက္ထဲမွာ ဆုတ္ကိုင္မိနိန္ဗ်ာယ္ေလ။ နင္ေတာက္ေလွ်ာက္ ႀကိဳးစားလာခစြာ၊ ေခါင္းမာလာခစြာ ေအခ်င့္အတြက္ မဟုတ္လား။ လူတိနားခ်ိန္မွာေတာင္ နင္မနားဘဲနန္႔ ၿခီလွမ္းတိ ဆက္တိုက္ လွမ္းနိန္ခစြာေလ၊ အဂု လွဂါးတစ္ဆင့္ကို တက္ဖို႔ခါမွ နင္ေနာက္တြန္႔နိန္ေက၊ အယင္ခ်ိန္တိကို ျပန္မက္ေမာနိန္ေက နင္မရပ္မနား လားခေရ ၿခီလွမ္းတိအတြက္ ဇာေလာက္ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းဖို႔လဲ။ ရွိကို ဆက္လားပါ။ ငါရို႕ဆိုစြာ နင့္ေနာက္ဘက္ အဝီးႀကီးမွာ ျပတ္က်န္နိန္ခစြာ ၾကာဗ်ာယ္။ ဇာေလာက္ပင္ဝီးဝီး ငါရို႕သံေယာဇာဥ္တိနန္႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားကတ္မယ္ေလ။ နင့္ကို ငါရို႕ E-Mail တိပို႔မယ္၊ နင္ေလ့ပို႔။ နင္ရွာတြိေရ ဆန္းသစ္ေတအေတြးေခၚတိ၊ လုပ္ရပ္တိ၊ သေဘာသဘာဝတိ ငါရို႕ကိုျပန္သင္ပီးေလ။ နင္လာလည္ေက တတူစစ္ေတြကိုျပန္လို႔ အားလံုးနန္႔ ဆံုကတ္ဖို႔ေလ။” သူ႔စကားအဆုံးမွာ သင္းခ်ဳိ လီကိုမႈတ္ထုတ္လိုက္ေတ။ “ေအးပါ၊ ငါေလ့ အဂုအခ်ိန္ေရာက္မွ ေနာက္ဆုတ္ခ်င္ေကေတာင္ မဆုတ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားေရ။ ယေကေလ့ ငါ့ေခါင္းထဲမွာ ဇာတိဟိလို႔ ဟိနိန္မွန္းေတာင္ မသိဗ်ာယ္။ ေလယာဥ္ထက္ကို မတက္ခင္အခ်ိန္ထိ ေနာက္ဆုတ္လို႔ရေရဆိုေရ အေတြးတိ ေခါင္းထဲကို ေရာက္လာေအာင္ထိ ငါေပ်ာ့ညံ့နိန္ေရ။ ငါနင္ရို႕တိကိုလြမ္းနိန္၊ ေအာက္မိနိန္ဖို႔။ စစ္ေတြက ငါရို႕တစ္အုပ္စုလံုးကို ငါလြမ္းနိန္ဖို႔။ တန္းေဆာင္မုန္းလျပည့္က်လို႔ နင္ရို႕အားလံုးဆံုျဖစ္ေက ငါမပါႏိုင္ဗ်ာယ္။ ငါ ကေကာင္း ေခါင္းမာခဗ်ာယ္လာ မသိနန္း. . .” ။ ယင္းေလာက္ရာ ပါးစက ထုတ္ေျပာျဖစ္ေကေလ့ အမွန္ရင္ထဲမွာက ငါတက္လွမ္းရဖို႔ ေအၿခီလွမ္းအတြက္ ေၾကာက္နိန္မိစြာကို နင္ရို႕သိေအာင္မျပခစြာရာ။ ဇာကိုမွန္းမသိ ငါေၾကာက္နိန္ခေရ။
“အဟြတ္၊ဟြတ္” ေမေမ ေျခာင္းဆိုးသံကိုၾကားမွ စဥ္းစားနိန္စြာတိ လြတ္ထြက္လားပနာ အဂုပစၥကၡတ္ကို ျပန္ေရာက္လာေရ။ ၿခီသံၾကားေရ။ ေမေမ အျပင္ကိုထြက္လာစြာလာ။ “သင္းခ်ဳိ၊ သမီး အိပ္ဖိေလ။ နက္ျဖန္ခါ ပင္ပန္းနိန္ေမ၊ ထ အိပ္ဖိ”။ ပါးထက္ကမ်က္ရည္ကို ေမေမ မျမင္ေအာင္ ဆံပင္နန္႔ ကာထားလိုက္ေတ။ “သင္းခ်ဳိ မအိပ္ခ်င္သိပါေမေမ။ ေအေနရာေခ်မွာ ထိုင္ေကာင္းပါေရ။ ေမေမ အိပ္ခီပါဖိ၊ သင္းခ်ဳိ အိပ္ခ်င္လာခါ ဝင္အိပ္လိုက္ပါေမ။” “ယင္းပိုင္ဆိုေက အကၤ်ီေခ်တစ္လံုး ထပ္ဝတ္ထား၊ တဖဲ့ေခ်အီးေရေထာ။ အၾကာႀကီးေလ့ ထိုင္မနိန္ကဲ့၊ တနားေခ်ေက ဝင္ဖိနန္း” ေျပာၿပီးေက ေမေမျပန္ဝင္လားခေရ။ ပါပါနန္႔ စကားေျပာသံေခ်တိကို ၾကားရေရ။ သင္းခ်ဳိကို ခြင့္လႊတ္ကတ္ပါ။
‘ပါပါ’ . . . သင္းခ်ဳိကို အေခ်ခါကပင္ နားလည္ပီးခေရ အဖ။ လူတိက သမီးကို ကေကာင္း အလိုလိုက္ေတလို႔ ေျပာတတ္ကတ္ေကေလ့ ပါပါက သင္းခ်ဳိကို အလိုလိုက္စြာထက္ နားလည္ပီးစြာ။ အလုပ္ကလာေကေလ့ အယင္ဆံုး “သင္းခ်ဳိ ဝါ” လို႔ရွာတတ္ေတ ပါပါ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ သင္းခ်ဳိ ရန္ကုန္ကိုလားရဖို႔ခါ ပါပါက စကားတစ္ခြန္းတည္းရာမွာေရ “ရန္ကုန္အိမ္မွာ မက်န္လိုက္ကဲ့နန္း၊ ယင္းမွာနိန္ဖို႔ဗ်ာယ္လို႔ မေျပာကဲ့။ ပါပါက သမီးမရွိေက နိန္လို႔မရတတ္” လတ္။ သင္းခ်ဳိငိုဖို႔ မ်က္ရည္တစ္စက္ အက်မခံေရ အဖေလ။ သင္းခ်ဳိကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္ပီးေရ ယင္းပါပါကို ကာဗာယူလို႔ သင္းခ်ဳိေခါင္းမာလာစြာ ေအနိန္႔အထိ။ “စစ္ေတြအိမ္မွာ တတူနိန္လို႔ မိသားစုစီးပြါး လုပ္ကတ္ေမနန္းရာ” လို႔ ပါပါေျပာတိုင္း သင္းခ်ဳိက “သင္းခ်ဳိ professional ျဖစ္ခ်င္ပါေရ ပါပါ။ မျဖစ္ႏိုင္ဆိုစြာမဟိလို႔ ျပခ်င္ပါေရ။ သင္းခ်ဳိကို အိမ္မက္မက္နိန္ေရလို႔ ေျပာကတ္ေတ လူအားလံုးကို ျပင္းျပေရအိမ္မက္ဆိုစြာ လက္တြိအေကာင္အထည္ေဖၚဖို႔ ပထမဆံုး ၿခီလွမ္းဆိုစြာကို ျပခ်င္ပါေရ” လို႔ ျပန္ေျပာမိခေရ။ ေအသမီး တေဇာက္ကမ္းကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ သင္းခ်ဳိရင္ထဲမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္တိနန္႔ ျပည့္နိန္လို႔ပါ။ ႏိုင္ငံျခားကို အထင္ႀကီးလို႔မဟုတ္ပါ။ သင္းခ်ဳိလုပ္ခ်င္ေရ ဆႏၵတိက ျပည္တြင္းမွာနိန္ပနာ သင္းခ်ဳိလုပ္ႏိုင္ေရ အတိုင္းအတာထက္ အဆမတန္ မ်ားနိန္လို႔ပါ။ သင္းခ်ဳိမွာေလ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာဟိပါေရ။ သင္းခ်ဳိ Target ကိုေရာက္ၿပီးေက ျပန္လွည့္လာဖို႔စြာပါရာ။ ယင္းအခ်ိန္ဆိုေက ေမေမ၊ ပါပါရို႕ ေအပိုင္ စိုးရိမ္ခံစားရေအာင္ မလုပ္ပါဗ်ာယ္။ မိဘနားမွာ နိန္ပနာ သင္းခ်ဳိရင္ထဲက ရည္ရြယ္ခ်က္တိကို တစိုက္မတ္မတ္ လုပ္လီပါဖို႔ဗ်ာယ္။ အဂု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ေက သင္းခ်ဳိ ေခါင္းမာပါရစီဦး။
သင္းခ်ဳိေလ့ ေၾကာက္နိန္မိစြာပါဗ်ာယ္။ ယေကေလ့ ပါပါနန္႔ ေမေမက သင္းခ်ဳိကို ယံုၾကည္မႈပီးပါ။ ပါပါရို႕ယံုၾကည္မႈစြာ သင္းခ်ဳိအတြက္ ခြန္အား၊ သတၱိ။ ရွိဆက္ေရ ၿခီလွမ္းတိုင္းမွာ “ငါ့ကို ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္နိန္ကတ္ေတ” ဆိုေရ အေတြးနန္႔ အားလံုးကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္ျဖတ္ခြင့္ရေအာင္ သင္းခ်ဳိကို ယံုၾကည္ေၾကာင္း ျပပီးပါ။ သင္းခ်ဳိကို လိုအပ္ေတလူတိအတြက္ သင္းခ်ဳိ ကိုယ့္စြာကိုယ္ အသံုးခ်ခြင့္ပီးပါ။ သင္းခ်ဳိ အိမ္ျပတင္းေပါက္အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ခြင့္ျပဳပါ။ ျမင္ခရေရ ပတ္ဝန္းက်င္ေခ်အတြက္၊ ကမ္းလက္ကို ေမွ်ာ္လင့္နိန္ကတ္ေတ ႏွလံုးသားေခ်တိအတြက္ သင္းခ်ဳိ ေခါင္းမာခ်င္ပါေရ။ ေအမိဘက မြီးလာေရ ေအသမီးစြာ လူသားဆန္ေရ စိတ္ဓါတ္နန္႔ လုပ္ရပ္ေခ်တိကို လုပ္ခြင့္ရပါရစီ။ အေခ်ခါ ေဖ့သာအလိတ္ေခ်ေကာက္ရလို႔ ငိုခေရ ေအသမီးကို ေမေမ ေကာင္းခ်စ္ေတလို႔ ေျပာဖူးပါေရေလ။ အဂုေလ့ အျခားလူတိမ်က္ရည္ ေအပါးမွာ က်ပီးပါရစီ။ သူရို႕တိမ်က္ရည္ကို ေအလက္နန္႔ သုတ္ပီးပါရစီ။ သူရို႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တိကို ေအႏွလံုးသားထဲမွာ ထပ္တူေမွ်ာ္လင့္ပီးခြင့္ျပဳပါ။ ကိုယ့္မ်က္စိ ရွိတျမင္ မဟုတ္ဘဲနန္႔ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကို မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ခြင့္ ရခ်င္ပါေရ။ ႏြီးထြီးမႈကို လိုအပ္နိန္ေရ လူအားလံုးကို ေမတၱာတရားနန္႔ လႊမ္းဖက္ထားပီးခ်င္ပါေရ။ ကမ္းလက္ေခ်တစ္ဘက္ ေစာင့္စားနိန္ေရလူတိကို ေအလက္ႏွစ္ဘက္နန္႔ တတ္ႏိုင္သမွ် လက္တဲြထားခ်င္ပါေရ။ ယင္းတြက္နန္႔ သင္းခ်ဳိ ရင္ထဲမွာဟိနိန္ေရ ေၾကာက္ရြံ႕မႈ၊ မိသားစုနန္႔ဆိုင္ေရ ခံစားခ်က္တိနန္႔ သိမ္ငယ္မႈတိကို သိုဝွက္ထားပါရစီ။ ပါပါ၊ေမေမရို႕ရင္ထဲကိုေလ့ မျမင္ကန္ေဆာင္ခြင့္ ပီးပါ။ ေအသမီး မလိမၼာ မိုက္မဲစြာကို သိပါေရ။ ယေကေလ့ ဆက္မိုက္မဲခြင့္ကို ပီးပါ။ သင္းခ်ဳိကို “ငါ့သမီးစြာ အရာအားလံုးကို လုပ္ႏိုင္ေရ”လို႔ ႏွစ္သိမ့္ေရ အၿပဳံး လက္ေဆာင္ပီးပါ။ ယင္းအၿပံဳးကို အေဆာင္အျဖစ္ ႏွလံုးသားနန္႔ မကြဲမကြာ တစ္သက္လံုး ေဆာင္ထားပါေမ။
လီေခ်တဟုတ္တိုက္လိုက္ခါ မ်က္ရည္တိ ေျခာက္နိန္ေရ ပါးျပင္ႏွစ္ဘက္က တင္းပနာ ခံစားလိုက္ရေရ။ ၿပံဳးၾကည့္လိုက္ေတ။ ကိုယ့္စြာကိုယ္ ျပန္ၿပံဳးၾကည့္လိုက္ေတ။ တနားက ရပ္ထားလိုက္ေတ နာရီကိုေလ့ ျပန္လားခြင့္ ပီးလိုက္ေတ။ လြတ္လပ္ခြင့္ပီးလိုက္စြာနန္႔ သူကေလ့ ညွာသံပီးပနာ သူ႕တာဝန္ကိုသူ ထမ္းေဆာင္နိန္ယင့္။
ဝရံတာ သံပန္းတန္းခါးကိုဖြင့္ဗ်ာယ္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္လို႔ အားရပါးရ လီရႈပလိုက္ေတ။ ေအဝရံတာမွာ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ပနာ ေအပိုင္ညည့္မ်ဳိးတိကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခစြာ ၂ ႏွစ္ေတာင္ ေက်ာ္လာခဗ်ာယ္ မနား။ တရက္တရီ မိုးတလင္းစာထိုင္ရြီးျဖစ္ခေရ၊ တရက္တရီက်ေကေလ့ ေတာင္စိုင္ရြီမရ စဥ္းစားနိန္ခယင့္။ တခါတလီ ေတးခင္းေခ်တိ အသံဖဖြေခ် ညည္းနိန္ခေရ။ ဒရင္းဘတ္မွာ မိုးအလင္းအိပ္ပါလားေရ ညည့္တိေလ့ဟိခေရ။ ေအနိန္႔ၿပီးေက ေနာက္ ၃၊ ၄ ႏွစ္ၾကာေအာင္ထိ ေအေနရာေခ်နန္႔ ဝီးနိန္ရဖို႔ေထာ။
ဟို၊ ေဒ စဥ္းစားပလိုက္စြာ မိုးထ ၄ နာရီခြဲလို႔ ေမေမေတာင္ ဘုရားရွိခိုးဖို႔ ထလာဗ်ာယ္။ “ယာ၊ သမီး၊ ေအသူေလ တစ္ညည့္လံုး မအိပ္ေထာ၊ အဝီးကိုေရာက္မွ နိန္မေကာင္း ျဖစ္နိန္ဖို႔သိ၊ လား လား၊ တနားေခ်ဒါဖဲ့ လွဲပစ္ခီ။ ၆ နာရီေလာက္ခါ ေမေမႏႈိးမယ္”
“ေမေမ၊ တရားထိုင္ဖို႔ လာစြာပါမနား၊ သင္းခ်ဳိ မအိပ္ခ်င္ပါ၊ ေမေမနန္႔ တတူ တရားထိုင္ပါေမေလ။” ဆိုပနာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဓါတ္လယ္ အသွ်င္ဘုရား တရားေခြကိုဖြင့္လို႔ တရားထိုင္ကတ္ေတ။ သင္းခ်ဳိကေတာ့ တရားထိုင္နိန္ယင္း အျပင္ကို တခ်က္ေရာက္လိုက္၊ ျပန္သိပီးလိုက္နန္႔ လည္နိန္တုန္းသိ။ ၁ နာရီ တရားထိုင္ၿပီးေက Breakfast စား၊ ရီမိုးခ်ဳိးလို႔ ေလဆိပ္ကိုဆင္းဖို႔ လုပ္ကတ္ေတ။ အားလံုး အဆင္သင့္ျဖစ္နိန္ေက ဘုရားရွိခိုးေရ။ ၿပီးေက ေမေမ၊ ပါပါကို ရွိခိုးေရ။ ေမေမကေတာ့ ဆုတိ ေကာင္းပီးနိန္ယင့္။ ပါပါက တစ္ခြန္းတည္းရာ ေျပာေရ။
“စိတ္ပင္ပန္းမခံကဲ့၊ လာခ်င္ေက အခ်ိန္မရြီးျပန္ပါလတ္၊ ပါပါရို႕ ေစာင့္နိန္ေရ။” ေျပာၿပီးေက ထလားခေရ။
Taxi ထက္မွာ ပါပါက ရွိက၊ ေမေမနန္႔ သင္းခ်ဳိက ေနာက္က။ ေမေမ တစ္လမ္းလံုး တတြတ္တြတ္မွာေရ။ “ေပေပေတေတ မနိန္ကဲ့။ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္၊ မမေခ်ပိုင္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ဆင္ျပင္လို႔ေခ်နိန္၊ စာႀကိဳးစား၊ ညည့္မအိပ္ပဲ စာမဖတ္ကဲ့ကား၊ အားလံုးကို သတိဝီရိယနန္႔ အလွပေခ်နိန္၊ အစားအစာကို ပံုမွန္စားရဖို႔၊ တစ္ခုခုျဖစ္ေက အိမ္ကိုေျပာ၊ မိဘ အခ်ိန္တိုင္း အသင့္ဟိနိန္ေရ၊ တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ၿပီးေက ေခါင္းမမာကဲ့၊ လူကိုသည္းခံ၊ လူတိုင္းကို နားလည္မႈပီးလိုက္။ သနားညွာတာေရစိတ္၊ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ကို ရင္ထဲမွာထည့္ထား၊ လူတိဆိုးေက ဆိုးပတ္စီ၊ ကိုယ္မဆိုးစီကဲ့။ ဘုရား၊ တရားကို မမိကဲ့။ ကိုယ္တိုင္သိၿပီးေက လုပ္ရဖို႔၊ ဇာကိုမဆို ဟူးဟူး ဒိုင္းဒိုင္း မဆံုးျဖတ္ကဲ့။ စိတ္ျမန္စြာကို ေလွ်ာ့. . .” ။
ပါပါက တစ္ခြန္းေလ့ မေျပာ၊ သက္ျပင္းတိကိုရာ ခ်ၿပီးေက သင္းခ်ဳိကိုေတာင္ မၾကည့္ဗ်ာယ္။ ေမေမေလ့ ေျပာရာေျပာနိန္စြာ တစ္ေခါက္ေခ်ေတာင္မၾကည့္။ သင္းခ်ဳိေလ့ တစ္ေယာက္ကိုေလ့ မၾကည့္ဘဲ မ်က္လံုးေအာက္နားကနိန္ ဖိုင္ကိုေထာင္လို႔ ကာထားလိုက္ေတ။
ေအၿခီလွမ္း၊ ေအစိတ္ဆႏၵတိအတြက္ ဥေပကၡာျပဳထားရေရ အရာတိ မ်ားမွန္းမသိ မ်ားနိန္ယင့္။ လုပ္ခ်င္ေရ ဆႏၵတစ္ခုတည္းကိုရာ သိၿပီးေက ႏြီးထြီးမႈ၊ သံေယာဇာဥ္ဆိုစြာကို ပပါးလလွပ္လို႔ ထင္ခမိစြာ၊ အဂုမွ ဇာေလာက္ ခံရခက္ေလ ကိုယ္တိုင္အသိဆံုး။ ယေကေလ့ အေနာက္မွာ ေဖါင္ကိုဖ်က္ပစ္ခဗ်ာယ္ျဖစ္လို႔ ျပန္လွည့္ဖို႔ အေၾကာင္းကမဟိဗ်ာယ္။
ေလဆိပ္ကိုေရာက္ေက လုပ္စရာဟိစြာတိကို လုပ္ယင္းနန္႔ အခ်ိန္ကုန္ ယင္လိုက္ေတပင္က။ ေလယာဥ္ကိုဝင္ဖို႔ အခ်က္ပီးနိန္ဗ်ာယ္။ ေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္၊ လက္ေတာင္မျပခ၊ ရွိကိုရာစူးစိုက္ၿပီးေက ထြက္လာခေရ။ မာန္တင္းထားေရၾကားက သစၥာေဖါက္ပနာ ၿခီမကို စက္ခနန္းက်လာေရ ရီစက္တစ္ေပါက္ သင္းခ်ဳိမ်က္ႏွာကို ေနာက္လွည့္ခြင့္မပီး။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေနာက္လွည့္ပနာ ၿပီးပလိုက္ေတ ၿခီလွမ္းတိစြာ စိတ္ကူးတိရာျဖစ္နိန္ယင့္။ ျပန္လွည့္ၿပီးခ်င္ေရစိတ္ကို အလိုလိုက္ဖို႔ သတၱိ လံုလံုေလာက္ေလာက္ မဟိခ။ သံေယာဇာဥ္တိနန္႔ ခ်ဳိင္ထားေရ ေအၿခီေထာက္တိ လီးလိုက္ေတပင္က။ ယင္းၿခီေထာက္တိကို အဓမၼသယ္(ဆြဲငင္)ယင္း ေလယာဥ္ပ်ံထဲကို တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းဝင္မိခေရ။ မိုက္မဲစြာကလြဲလို႔ သတၱိမဟိေရ သင္းခ်ဳိ ေလယာဥ္ ေကာင္းကင္ကို ပ်ံအတက္ခါမွ ႏွလံုးသားျပဳတ္က်က်န္ခယင့္ေလ…..
သင္းခ်ဳိ
0 comments:
Post a Comment